Miniaturka: Moich łez [+18]

By usłyszeć muzykę w tle kliknij

 „Na szlak moich blizn poprowadź palec

By nasze drogi spleść gwiazdą na przekór.

Otwórz te rany, a potem zalecz,

Aż w zawiły losu utworzą się wzór.*”

            Ciemność rozpraszana tylko przez nikłe światło dogasającej już świecy dodawała drapieżności, jej nadmiernie szczupłemu ciału i delikatnie nadawała brzoskwiniowy kolor zszarzałej skórze. Delikatny dotyk smagający głębokie szramy zdobiące niczym obraz abstrakcyjnego malarza moje plecy, palił niczym ogień. Rozpływałem się w atmosferze towarzyszącej bliskości naszych dusz, która stanowiła moją ostoję. Pełne, malinowe usta lekko rozchylały się wypuszczając w przestrzeń cudne jęki, który były odpowiedzią na każdy mój ruch. Gdy spojrzałem w jej oczy zrozumiałem, że niezależnie od przyszłych wydarzeń już na zawsze to ona pozostanie boginią mych snów. Zatopiłem się w niej a każdą cząstką siebie czułem ciepło bijące od jej ciała. Zaakceptowała mnie takiego, jakim jestem, nawet z moimi bliznami na duszy i ciele, poczułem to gdy razem ze mną wspinała się ku rozkoszy i gdy po wszystkim zasypiała w mych ramionach, jakby były jedynym gwarantem bezpieczeństwa.

„Z moich snów uciekasz nad ranem,

Cierpka jak agrest, słodka jak bez.

Chce śnić czarne loki splątane,

Fiołkowe oczy mokre od łez.”

           

Gdy wkroczyła do mojej samotni, jej kasztanowe były czarnej barwy a zapłakane i sine oczy błagały o akceptację. Nie zadawałem pytań tylko pozwoliłem jej zapomnieć o wszystkim w mych ramionach. Kochała go niczym brata a on umierając odebrał całą nadzieję, którą miała. Tak długo walczyli z przeciwnościami losu a jednak śmierć nie oszczędziła najbliższego jej człowieka. Ten dzień zmienił ją całkowicie, zawsze uśmiechnięta i pełna optymizmu, dziś złamana bez widoków na jutro. Już wtedy wiedziałem że nigdy nie dojdzie do siebie. Pierwszy raz gdy obudziłem się rano nie było jej obok mnie, odeszła ze świtem pozostawiając gorycz w moim sercu.

„Za wilczym śladem podążę w zamieć,

I twoje serce wytropię uparte,

Przez gniew i smutek,

Stwardniałe w kamień rozpalę usta smagane wiatrem”

Od nocy po jego śmierci nie pojawiła się u mnie i mimo mych prób nie odezwała się słowem. Miałem wrażenie że uważa mnie za równie winnego jak cały świat. Zamknęła się przed wszystkim i wszystkimi. Czasami zastanawiałem się czy aby nie darzyła go miłością mocniejszą niż ta braterska, bo to co się z nią działo nie było normalne. Chaos i śmierć były wszędzie dookoła i w końcu postanowiłem sam zmusić ją do rozmowy gdyż szansa że więcej nie będę miał okazji była ogromna. Stanąłem we frontowych drzwiach i gdy tylko dojrzałem te długie, czarne pukle okalające jej oczy pełne szaleństwa, wiedziałem że czekałem nawet za długo. Wtuliła swą twarz w mą pierś. Udało mi się, odzyskałem sens istnienia… mimo że troszkę szalony.

„Z moich snów uciekasz nad ranem,

Cierpka jak agrest, słodka jak bez.

Chce śnić czarne loki splątane,

Fiołkowe oczy mokre od łez.”

Szaleństwo świata zakończyło się i miałem nadzieję że wraz z nim wrócił jej rozsądek. Byłem szczęśliwym narzeczonym a następnie mężem fiołkowookiej  bogini. Scorpius stał się dopełnieniem tego, czego mi w życiu brakowało. Pamiętam uśmiech gdy pierwszy raz wzięła go na ręce i pocałowała w czoło. Prawdziwa, szczęśliwa rodzina odgrodzona od wszystkiego co złe wokół nas.

„Nie wiem czy jesteś moim przeznaczeniem,

Czy przez ślepy los miłość nas związała.

Kiedy wyrzekłem moje życzenie,

Czyś mnie wbrew sobie wtedy pokochała?”

            Znów zamknęła się w sobie, dokładnie w dziesiątą rocznicę jego śmierci, jakby ponownie trzymała w dłoniach bezwładne ciało przyjaciela. Sine oczy nie spoglądały już na mnie ani nawet na Scorpiusa, naszego syna. Zatraciła się w szaleństwie do końca. Nie miałem już żony, Scor nie miał matki… była tylko kobieta tak daleka od nas i tak obca mimo iż tak bliska i kochana

„Z moich snów uciekasz nad ranem,

Cierpka jak agrest, słodka jak bez.

Chce śnić czarne loki splątane,

Fiołkowe oczy mokre od łez.”

Moich łez

            Znalazłem ją leżącą na jego grobie z listem w dłoni. Przez te wszystkie lata to jego kochała nieodwzajemnioną miłością i postanowiła spotkać go w zaświatach. Na początku cierpiałem… lecz zrozumiałem że nigdy nie odbiorą mi wspomnień o najcudowniejszej kobiecie jaką znałem. Mimo iż nigdy mnie nie kochała dała mi syna i parę szczęśliwych lat. Dziś gdy widzę dorosłego Scorpiusa nie żałuje ani minuty z mego życia, bo choć przez chwile byłem szczęśliwym człowiekiem.

*Pieśń Priscilli - Wilcza zamieć (Wiedźmin 3 Dziki Gon)

***

Witajcie, nie będę przepraszać bo a brak weny się nie przeprasza. Wróciłam do immaginacji i mam już napisany jeden rozdział (który dodam w poniedziałek). Jak podoba wam się miniaturka? Niedługo wstawię informację dlaczego nie pisałam i wg.

Kocham was, mam nadzieję że ktoś to jeszcze czyta.