Rozdział 2

Dziękuję rodzicom, bo zawsze pragnęliście dla mnie jak najlepiej

Kiedy wszystkie nasze ideały

stawiane są pod znakiem zapytania,

uświadamiamy sobie, jak bardzo są znaczące.

<KLIK>

W ciszy przemierzałam długie, ciemne ulice mugolskiej części Londynu, w nadziei że gdzieś pomiędzy zapomnianymi budynkami zbiorę się na odwagę i przeczytam list, który znajdował się w wewnętrznej kieszeni mojego płaszcza. Próbowałam przekonać samą siebie, że słowa Arona Smitha są wynikiem powojennego bałaganu związanego z poszukiwaniem szlam i zdrajców krwi. Podświadomość krzyczała że to może być prawda, bo przecież nigdy nie byłam wymieniana w rejestrze poszukiwanych mugolaków. Moje nazwisko widniało tylko na liście podejrzanych o współpracę z Harrym Potterem. Jeśli faktycznie nie jestem biologiczną córką Jane i Hugo Grangerów to w takim razie czyje nazwisko powinnam nosić przez te wszystkie lata? Serce podpowiadało mi, że odpowiedzi na wszystkie te pytania znajdę w liście, ale mój rozum buntował się przed prawdą. Ciemność październikowego popołudnia otaczała mnie niczym całun, więc gdy dotarłam do maleńkiego domku, w którym spędziłam najpiękniejsze lata mojego życia, usiadłam na ławeczce pod drzewami i znajdując w sobie resztki Gryfońskiej odwagi otworzyłam kopertę. Odetchnęłam głęboko. Światło różdżki pozwoliło mi na powolne śledzenie tekstu i przyzwyczajanie się do jego treści.

 

Kochana Hermiono,

Jeśli czytasz ten list, to znak, że nas już nie ma i nie zdradziliśmy Ci największej i najważniejszej tajemnicy. Wiedz, że kochamy Cię całym sercem i wszystko co robiliśmy, było dla Twojego dobra.

24 grudnia 1981 roku był najszczęśliwszym dniem w naszym życiu. Tego dnia adoptowaliśmy Cię. Jane jest bezpłodna i nie mogliśmy mieć dzieci. Kochaliśmy Cię tak, jakbyś była naszym dzieckiem. W Świecie Magii adopcje są rzadkością. Dlaczego piszemy o magii? Ponieważ obydwoje jesteśmy charłakami. Tak Hermiono, to prawda. Zwykle charłakom nie pozwala się brać do domu dzieci czarodziejów (jest to związane z tym, że nie potrafilibyśmy opanować Twojej młodzieńczej magii), ale nasz kuzyn Antonin Dołohow został zesłany do Azkabanu, a jego żona Katherina Marii (po której nadaliśmy Ci drugie i trzecie imię) umarła przy porodzie. Zostałaś sama na świecie, a my byliśmy Twoją jedyną rodziną. Wzięliśmy Cię do siebie i wychowaliśmy jako dziecko mugoli. Chcieliśmy dla Ciebie jak najlepiej. Voldemort już nie żył, a dzieci Śmierciożerców były tępione.

Wiemy, że postąpiliśmy dobrze (Hugo czasem twierdzi, że gdybyś wyszła za Draco Malfoya - tak jak ustalił Twój ojciec - byłabyś szczęśliwsza), bo pomogłaś w ocaleniu naszego świata i jesteś bohaterką. Teraz, gdy nas już nie ma, powinnaś dowiedzieć się wszystkiego.

Kiedy Antonin uciekł z Azkabanu, próbował nas zabić za to, że nie powiedzieliśmy Ci kim była Twoja matka. Nie chcieliśmy Cię narażać, na gniew Twojego ojca. Wychowanie na arystokratkę również nie wchodziło w grę. Chcieliśmy żebyś była wartościową młodą dziewczyną. Do Gryffindoru trafiłaś przede wszystkim dlatego, że Katherina była Gryfonką (mimo, że wszyscy Parkinsonowie trafiali do Slytherinu).

Nie ma sensu zastanawiać się, jak wyglądałoby Twoje życie, gdybyś wiedziała o adopcji. Teraz nie ma to żadnego znaczenia. Z całego serca chcemy Cię za wszystko przeprosić. Jesteś naszym największym skarbem.

Nazywasz się Hermiona Katerina Marii Dołohow, a teraz Weasley. Twoimi biologicznymi rodzicami są Katherina Marii (Parkinson) i Antonin Dołohow. Jesteś ostatnią z rodu, dlatego odziedziczyłaś Pałac, Dołohow Manor i trzy domki letniskowe: we Francji (lazurowe wybrzeże), Hiszpanii i Tajlandii. Skrytka rodziny Dołohow o numerze 411 należy do Ciebie. Kluczyk i dokładne informacje o spadku znajdziesz w dokumentach znajdujących się w kopercie. Wszelkie formalności spadkowe dopełniliśmy parę lat temu, także nie musisz się tym przejmować. Po nas - twoich adopcyjnych rodzicach dziedziczysz wszystko, ale wiemy, że pan Smith wszystko Ci wyjaśni.

Kochanie, prosimy Cię byś odwiedziła grób swojej matki. Była wspaniałą kobietą, pełną ciepła i uśmiechu, pomimo tego, że została wydana za mąż za Śmierciożercę. Stopiła odrobinę lodu w jego sercu, robiąc miejsce dla siebie i Ciebie. Kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, oszalała z radości. Niestety Kath, tak jak większość członków rodów szlacheckich chorowała na hemofilię (sama na nią cierpisz, więc wiesz coś o tym), ale w tamtych latach nie było eliksirów, które mogłyby ją uratować. W ostatnich chwilach swego życia wyszeptała Twoje imię. Kath była niesamowicie zdolną czarownicą. Miała szansę zostać najzdolniejszą kobietą w tamtych czasach, ale jej przedwczesna śmierć spowodowała, że ludzie o niej zapomnieli. Twój ojciec nie był człowiekiem godnym pochwały, ale musisz wiedzieć, że nie został sługą Voldemorta z własnej woli. Antonin kochał Cię całym sercem i dlatego kiedy był na wolności nie zniszczył Ci życia, mówiąc prawdę. Wiele o swoich rodzicach możesz dowiedzieć się o Minervy, która bardzo lubiła Kath i doskonale pamięta Antonina. Mamy ogromną nadzieję, że nam wybaczysz, ale musieliśmy tak postąpić.

Twoi kochający rodzice

Jane i Hugo Granger

PS. Hermiono, wybacz nam…

Nie wiem ile czasu siedziałam i myślałam o tym, co właśnie przeczytałam. Jestem córką Śmierciożercy i czarodziejką czystej krwi. Nazywam się Hermiona Katherina Marii (Dołohow) Weasley. Miałam wyjść za mąż za Dracona Malfoya. Odziedziczyłam ogromny majątek, co czyni mnie jedną z najbogatszych osób w Świecie Magii. Jane i Hugo Granger nie byli moimi biologicznymi rodzicami i nie byli mugolami. Jeśli to wszystko jest prawdą, to znaczy, że przez te wszystkie lata żyłam w kłamstwie.

Przejrzałam dokumenty znajdujące się w kopercie. Znalazłam prawo własności do Pałacu Culzean w Maybole (w Szkocji). Zostałam właścicielką Dołohow Manor w Walii i trzech domków letniskowych. Na dnie koperty znalazłam mały kluczyk w wygrawerowanym numerem 411. To wszystko jest złym snem i nie może być prawdą!

Weszłam po cichu do domu rodziców i skierowałam się do swojego pokoju. Nic nie zostało zmienione. To przypomniało mi o wszystkich kłamstwach. Usiadłam na łóżku i wtuliłam głowę w poduszkę. Wybuchłam niekontrolowanym płaczem. Chcąc na chwilę zapomnieć o bólu, zaczęłam wspominać.

***

<KLIK*> 

 

Miałam wtedy cztery albo pięć lat. Tata siedział na krześle, a mnie sadzał w huśtawce zawieszonej pod sufitem. Potrafił bujać mnie tak godzinami. Śpiewaliśmy piosenki, które tak bardzo lubiłam:

Najlepsza woda z kałuży,

Najlepsza woda dla psa.

Pies mały i piesek duży,

Pije ją, pije ją, pije ją.

Moja mamusia,

ładna kaczusia,

Kwa, kwa, kwa, kwa,

Kwa, kwa, kwa.

Pamiętam też „Ukrainę”. Spędzaliśmy tam tak wiele czasu i najbardziej z tamtych lat pamiętam huśtawkę. Bolce do jej podwieszenia nadal są wkręcone w futrynę między sypialnią i korytarzem. Mamę strasznie to denerwowało, bo twierdziła, że tatuś za bardzo mnie rozpieszcza.

***

            Kiedy miałam dziesięć lub jedenaście lat, byłam dojrzalsza od moich rówieśników. Razem z tatą rozmawialiśmy na tematy dotyczące religii, kościoła, filozofii i życia. To właśnie wtedy ukształtowało się moje podejście do życia. Zawsze powtarzał, że najważniejsze jest to, co dyktuje mi moje sumienie i mój światopogląd niż to co każą myśleć w szkole. Tata czytał trudne książki, a potem tłumaczył mi ich sens. Uwielbiałam ten czas.

***

            Do siódmego roku życia co wieczór tatuś przychodził do mojego pokoiku i czytał mi książki. Nie były to bajki dla małych dzieci. Tato czytał mi Opowieści z Narnii, Władcę Pierścieni, Pożyczalskich, Hobbita, Małego Księcia, Anię z Zielonego Wzgórza, Emilkę, Podróż do wnętrza Ziemi i wiele, wiele innych książek o wyższym poziomie niż bajki dla dzieci. Potrafił czytać wiele godzin i nie okazywać zmęczenia. Mama wiele razy krzyczała, że jest po północy i powinnam już spać, ale on gasił światło dopiero wtedy, kiedy moje oczy się zamykały. To właśnie od niego dostałam pierwszą książkę, którą sama przeczytałam**.

***

            Wiele razy przychodził do mojego pokoju, tylko po to żeby popatrzeć jak czytam. Sprawiało mu to ogromną przyjemność i zawsze powtarzał, że nie będzie się o mnie martwił, jeśli będę czytać. Na początku było to dla mnie krępujące, ale z czasem czułam się bezpieczniej, wiedząc, że stoi w drzwiach i na mnie patrzy. Każda książka, którą miałam w ręce, sprawiała, że cieszył się coraz bardziej.

***

            Kiedy skończyłam siedem lat, mama postanowiła nauczyć mnie piec. Po wielu próbach, samodzielnie upiekłam placek z truskawkami i galaretką. Do dziś pamiętam reakcję taty, kiedy spróbował mojego wypieku. Powiedział tylko „Przepyszne”. Od tamtej chwili bardzo często piekłam to ciasto, specjalnie dla niego. Pamiętam wiele wspólnych świątecznych rozmów przy placku z truskawkami i zielonej herbacie.

***

            Tata nauczył mnie pić ogromne ilości herbaty, zwłaszcza zielonej. To był nasz rytuał. Siadaliśmy w kuchni i filiżankami i czekaliśmy, aż wszystkie fusy opadną na dno, po czym piliśmy ją bez cukru. Była w tym jakaś magia. Czas stawał w miejscu.

***

            Kiedy miałam dwanaście lat połamała się moja ukochana gitara Amelka. Tata odkładał pieniądze przez rok i na gwiazdkę dostałam piękną brązową gitarę, która nazwałam Radziu.

***

            Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Gdy obudziłam się rano, czułam się trochę lepiej i postanowiłam wrócić do domu. Ron i dzieci pewnie martwią się moim zniknięciem. Przechodząc przez furtkę od posesji, ostatni raz spojrzałam na dom i otarłam łzę spływającą po policzku. Po chwili rozmyślań szepnęłam

            - Zawsze będziecie moimi rodzicami. Zawsze będę was kochać.

            Po czym deportowałam się do domu.

* Tą piosenkę kiedyś dedykował mi mój zmarły 5 lat temu tato. Wszystkie wspomnienia Hermiony są prawdziwe i dotyczą mojego ojca, więc proszę o zachowanie szacunku i nie wyśmiewanie się, z niektórych fragmentów, ponieważ wszystkie zdarzyły się naprawdę w ciągu mojego 13-letniego życia (mam teraz 18 :) )

** Pierwszą książką, którą sama przeczytałam był Harry Potter, którego dostałam od Taty. Siódmą część dostałam w dniu premiery, i ma nawet taką fajną pieczątkę. Ciekawostką jest to że prawie wszystkie książki, które czytał mi tata, mam do dziś na swojej specjalnej półce.

-*-*-*-

  Witajcie, moi drodzy. Coś mam pecha do Bet. Znalazłam prawdopodobnie nową kandydatkę, lecz jeszcze nie doczytałam do końca jej poprawionego tekstu więc nie  wiem czy już dziś go zamienię. Co mogę wam powiedzieć... komentujcie, lajkujcie i wgl... a przede wszystkim czytajcie. Następny rozdział w sobotę :) (Wpadnijcie wieczorem i przeczytajcie poprawiony tekst, podzielcie się informacją czy wam się podoba). Nowe informacje w podstronie "Bohaterowie" i "O mnie".