Rozdział 3

Czy ty kiedykolwiek próbowałeś mnie zrozumieć?

Straszne jest to uczucie

Kiedy uświadamiasz sobie

Że osoba, którą myślałaś że kochasz

Nigdy nie chciała Cię zrozumieć

Kiedy weszłam do domu, zobaczyłam smutek w oczach dzieci. Kiedy mnie zobaczyły odetchnęły z ulgą. Spojrzałam na Rona - emanował od niego gniew. Jego twarz pokryła się purpurą, co wyeksponowało rude włosy i niezliczoną ilość piegów. Rozumiem, że się martwił, ale czy zawsze musi tak gwałtownie reagować? Czasem zastanawiam się, czy gdyby coś mi się stało, mój małżonek byłby zmartwiony czy wkurzony tym, że dzieje się coś, czego on nie planował. Ronald nigdy nie przejawiał cech dyktatorskich, ale odkąd wzięliśmy ślub bardzo się zmienił. Na początku myślałam, że jest po prostu zazdrosny i to z tego powodu kontroluje mnie i wszystko co robię. Ale po latach małżeństwa nie obawiał się zdrady z mojej strony, ponieważ uważał, że czterdziestoletnia żona nie spodoba się żadnemu mężczyźnie. Nie jestem brzydką kobietą, dbam o siebie i wyglądam jak trzydziestoletnia dziewczyna.

W oczach mojego męża widziałam iskierki świadczące o zbliżającej się kłótni. Nie chodziło o zdradę, ale oto, że nie przestrzegam zasad panujących w jego domu i nie poinformowałam go o mojej nieobecności. Przeszłam obok niego z uśmiechem i gestem głowy wskazałam sypialnię. Nie chciałam kłócić się przy dzieciach. Widzę jak powoli idzie za mną i zamyka drzwi od sypialni na klucz. Dla pewności rzucam zaklęcie wyciszające i cicho wzdycham.

- Byłam u rodziców. U notariusza dowiedziałam się wielu szokujących informacji i nie miałam siły wracać. Proszę, nie gniewaj się. Miałam ciężką noc i ostatnią rzeczą jaką teraz potrzebuje jest kłótnia z tobą. Ten list ci wszystko wyjaśni - powiedziałam, wręczając mu kopię listu od rodziców. Wiedziałam, że go podrze kiedy przeczyta treść, dlatego nie dałam mu oryginału. Ci ludzie wychowywali mnie przez wiele lat, chciałam mieć po nich chociaż ten list. - Przeczytaj go i wtedy spokojnie porozmawiamy.

Zdziwiłam się, gdy bez słowa wziął pergamin i zaczął czytać. Z każdym przeczytanym zdaniem, robił się coraz bardziej czerwony. Wiedziałam, że list zrobił na nim wielkie wrażenie. Kiedy skończył, spojrzał na mnie, a potem na pergamin i bez słowa zaczął go drzeć na maleńkie kawałki. Jego milczenie było gorsze od krzyków, bo nie wiedziałam co się za tym kryje. Zacisnęła pięści, aby powstrzymać się wybuchu złości, bo to zachowanie zupełnie nie pasowało do Ronalda Weasleya, którego znałam od lat. Po chwili usłyszałam szept wydobywający się z jego gardła:

- Nikt nie może się o tym dowiedzieć, to by była hańba. Jesteś Hermioną (Granger) Weasley, przyjaciółką Harry’ego Pottera, która przyczyniła się do upadku Voldemorta i Śmierciożerców. Gdyby dowiedzieli się, że twoim ojcem jest Dołohow… Nie, nikt nie może się o tym dowiedzieć.

Stałam tam zaskoczona słowami mojego męża. Nawet nie pomyślał o tym, że cała ta sytuacja jest dla mnie ogromnym szokiem. Zamiast skupić się na tym, że po czterdziestu latach dowiedziałam się, że moi rodzice mnie adoptowali i że ukrywali to, bo uważali że tak trzeba, mojego męża interesowało to „co ludzie powiedzą, gdy się o tym dowiedzą”. W jednym miał rację: ciężko byłoby wyjaśnić, że nie mam mugolskiego pochodzenia tylko jestem czarownicą czystej krwi. Niechlubna opinia o ojcu Śmierciożercy nie podniosłaby moich notowań w oczach innych. Przecież byłam jedną z tych, którzy pomagali w pozbyciu się Voldemorta i jego sług. Cały czas zastanawiam się, dlaczego Ron mi nie współczuł, tylko wyżywał się na mnie? Usiadłam na łóżku i przyglądałam mu się w milczeniu, czekając na kolejne błyskotliwe pomysły mojego męża.

- Majątek może nam się przydać, pod warunkiem, że razem z tym… notariuszem przepiszecie tak, jakby był to spadek po Jane i Hugo. Wreszcie będziemy godnie żyć, tak jak przystało bohaterom.

No tak pieniądze - największa słabość mojego małżonka. Czy dla niego liczą się tylko materialne zyski? Jak mogłam wyjść za takiego płytkiego człowieka? Nie potrafiłam zrozumieć toku jego rozumowania. W mojej głowie było tylko jedno pytanie, które od dłuższego czasu chciało wydostać się na zewnątrz.

- Czy ty kiedykolwiek próbowałeś mnie zrozumieć? Naprawdę nie rozumiesz jak ja przeżywam tą sytuację? Jak jest mi ciężko?

Nic nie powiedział. Milczał i patrzył mi prosto w oczy. A więc to prawda. Przez tyle lat oszukiwałam się, mając nadzieję, że jakaś jego cząstka naprawdę mnie kocha.

- Wyjdź. Idź do rodzeństwa, czy kogo tam chcesz. Możesz nawet iść do tej zdziry, z którą mnie zdradzasz. Nie chcę cię widzieć. Nie wiem co będzie z nami. Muszę to przemyśleć.

Nie protestował, nawet nie próbował się tłumaczyć. Wyszedł nie robiąc problemów, pozostawiając mnie płaczącą pod ścianą. Spędziłam tam całą noc.

***

Pędziłam Pokątną do małej kancelarii mieszczącej się nad sklepem ze sprzętem do Quidditcha. Edward Billows może nie prezentował się spektakularnie, ale był najlepszym adwokatem. Od trzech dni nie kontaktowałam się z Ronem, a dziś rano wysłałam dzieci z powrotem do Hogwartu. Weszłam na wąskie, drewniane schodki i zapukałam w mahoniowe drzwi. Po chwili drzwi otworzył mi uśmiechnięty mężczyzna o brązowych włosach.

- Pani Weasley, jeśli się nie mylę?

- Mam nadzieję, że już niedługo.

Zobaczyłam iskierki rozbawienia w jego oczach, po czym poprowadził mnie do pomieszczenia, w którym mieścił się jego gabinet. Rozejrzałam się po pokoju. Był zwyczajny: proste biurko, dwa krzesła i kominek. Najwidoczniej ten człowiek nie lubił przepychu. Usiadłam naprzeciw adwokata i rozpięłam płaszcz.

- Czego sobie pani życzy? Kawy czy herbaty? Mogę przygotować, ale od razu mówię, że nie robię tak świetnej jak moja asystentka, która niestety jest chora.

- Dziękuję, chętnie napiję się herbaty, jeśli to nie problem.

Billows skinął głową i wyszedł pozostawiając mnie samą. Nie mam żadnych wątpliwości, że to co robię jest słuszne. Po tylu latach okłamywania samej siebie, postanowiłam zawalczyć o odrobinę szczęścia. Czy będzie łatwo? Oczywiście, że nie. Ron nie odpuści, ale istnieje szansa, że ceny adwokatów w Londynie go wykończą i pozwoli mi odejść. Oby tak było.

Nagle na stole przede mną pojawił się wielki biały szklany kubek pełen parującej herbaty. Światło odbijało się od niego pod takim kątem, że zamiast bieli, widać było na nim odrobinę błękitu i czerwieni. Rozbawił mnie duży napis „mój DUŻY KUBEK”. Podniosłam kubek i upiłam odrobinę napoju, po czym zaczęłam mówić:

- Niedawno dowiedziałam się, że posiadam ogromny spadek. Nie chcę go oddawać mojemu mężowi, bo mu się nie należy. To samo tyczy się spadku po mojej rodzinie adopcyjnej. Może sobie zatrzymać nasz wspólny majątek. Ja chcę tylko zadbać o dobro moich dzieci.

Czy tak wygląda koniec małżeństwa? Parę spraw, o które chcemy walczyć, a reszta jest nam całkowicie obojętna? Zauważyłam zdziwienie w jego oczach zanim przemówił:

- Świat czarodziejów różni się od świata mugolskiego. Tutaj spadek jest własnością spadkobiercy, a nie jego małżonka lub wspólną. Jeśli nie chcesz pani nic z waszego wspólnego majątku, sprawa jest jeszcze bardziej prostsza, proszę jednak przejrzeć wszelkie pamiątki i je spisać. Jeśli chodzi o dzieci, tu nie widzę problemu, bo przecież jest pani ich matką. Przygotuję pozew i wyślę go pani sową do podpisania. Termin następnego spotkania ustalę, kiedy dostanę odpowiedź od pani męża. Czy ma pani jeszcze jakieś pytania?

Zaprzeczyłam ruchem głowy i wstałam kierując się do wyjścia. Na odchodne usłyszałam: „Proszę się nie martwić, zajmę się wszystkim, aby mogła pani w spokoju opłakać stratę swoich rodziców”.

Na zewnątrz wiał silny wiatr i padał deszcz. Pogoda odzwierciedlała stan mojego wewnętrznego ducha. Już niedługo rozpocznę nowe życie.

-*-*-*-

Wybaczcie że rozdział taki krótki, a końcówka taka średnia (może kiedyś usiądę jeszcze raz do niej by poprawić :) ) Ale moje nerki są nadal chore, i uchwyciłam troszkę czasu gdzie jestem zdrowa. Następny rozdział za tydzień, maksymalnie za dwa. Wracam do szkoły miśki i czasu będę mieć mniej. Bety nadal nie mam, ale postanowiłam popracować nad jednym błędem, który tak często popełniam i zaczęłam pisać w pierwszej osobie. Jak wam się to podoba? Piszcie komentarze, polecajcie bloga i wg... wiecie, motywujcie mnie, ponieważ póki wy jesteście mogę pisać. 

Jak podoba wam się nowy szablon? Mnie ogromnie. Już niedługo pojawi się Draco :) Matko, jak ja na to czekam. Miłego czytania miśki, Pa.